همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: اینجا عقل، تسلیم دل شده است و هرچه دل بجوید و بخواهد، تصمیم با اوست که این انسان عاشق پیشه را به بالین کدامین بیمار در بستر بکشاند. سربازانی که این بار خط مقدم آنها مرکز درمانی و دشمنشان ویروسی ناشناخته است تا هرآنچه را که آموخته‌اند برای بهبودی بیماران به خدمت بگیرند.
نقاهتگاه ایران‌مال از تاریخ ۵ فروردین ماه در بخشی از مجتمع تجاری ایران مال فعالیتش را آغاز کرد. روزانه حدود ۳۰ نفر در این نقاهتگاه پذیرش و بستری می‌شوند. کادر درمانی این نقاهتگاه هم به‌صورت هفتگی در دو گروه ۴ نفره مستقر و بعد از اتمام شیفتشان با گروه دیگر جابه‌جا می‌شوند. در این مدت بیش از ۴۰ نفر از داوطلبان در زمینه‌های مختلف از پزشک تا نیروی خدماتی به بیماران خدمات ارائه داده‌اند. این افراد به‌صورت جهادی و داوطلبانه از طیف‌های مختلف مردمی بدون هیچ چشمداشت مالی برای کمک به کادر درمانی وارد عمل شدند و به بیماران خدمت کردند. بیمارانی که شرایط جسمانی‌شان به حد نرمالی رسیده و دیگر خطر تنگی نفس و مشکلات حاد تنفسی جان آنها را تهدید نمی‌کند، برای ادامه درمان و گذراندن دوران نقاهت این بیماری در نقاهتگاه یا مرکز سلامت ایرانیان بستری می‌شوند. بیمارانی که در نقاهتگاه پذیرش می‌شوند باید قطعاً ابتلا آنها به این ویروس توسط سی‌تی‌اسکن یا تست پی‌سی‌آی ته حلق ثابت شده باشد و از طریق بیمارستان به این مرکز معرفی شوند. این نقاهتگاه پذیرای بیماران مراکز درمانی دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران است. همچنین به دلیل نزدیکی مرکز ایران مال به شهرستان‌های شهریار و رباط‌کریم بیماران کرونایی بیمارستان امام سجاد(ع) و بیمارستان فاطمه‌الزهرا(س) را هم تحت پوشش قرار داده‌اند. معمولاً در این شهرستان‌ها، شرایط زندگی مردم نسبت به خود شهروندان تهرانی سخت‌تر است. چراکه افراد بسیاری در یک خانه زندگی می‌کنند و امکان قرنطینه خانگی برای آنها وجود ندارند، طبیعتاً پذیرش نقاهتگاه ایران مال از بیماران مبتلا در این بیمارستان‌ها بیشتر است، اما از بیمارستان‌های شهر تهران هم مانند بیمارستان ضیائیان، فیروزگر، رسول، تأمین اجتماعی و میلاد به این مرکز بیمار ارجاع داده می‌شود.
نترسید، نترسیم و نترسانیم
«حنانه سیفیان» یکی از پزشکان نقاهتگاه ایران مال و سال آخر رزیدنت رشته پوست است. وقتی احساس می‌کند که اکنون جامعه و کادر پزشکی برای مقابله با این بیماری به او نیاز دارد، وارد عمل شده و به‌صورت داوطلبانه در این مرکز برای کمک به بهبودی بیماران دست به کار می‌شود. وقتی از او درباره علت کارش می‌پرسیم، به گفتن یک جمله اکتفا می‌کند و می‌گوید: «سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی، می‌گفتند «میزان فرصتی که در بحران‌ها وجود دارد، در خود فرصت‌ها نیست؛ اما شرط آن، این است که نترسید، نترسیم و نترسانیم. » این جمله در ذهنم حک شده و سعی کردم از لحاظ منطقی و عقلانی همه شرایط و اصولی را که باید انجام بدهم، رعایت کنم تا به این ویروس مبتلا نشوم، اگر هم مبتلا شدم با توجه به اینکه نیتم، نیت غیردنیایی بوده، برایم نگران‌کننده نخواهد بود. به همین خاطر حتی به این مسئله که شاید من هم مبتلا شوم، فکر نمی‌کنم. من در رشته پزشکی درس خوانده‌ام تا روزی برای زخم‌های هموطنانم مرهم باشم و اکنون همان زمان است. » او در ادامه می‌گوید: «از قدیم گفته‌اند در برخی از کارها، خیری نهفته است و خیر این کار هم، دستیابی به بانک اطلاعاتی بزرگ و ارزشمند از نیروی انسانی است. اگر اتفاق یا بحران دیگری پیش بیاید با این افراد برجسته و توانمند می‌توان یک مجموعه بزرگ را مدیریت کرد و بحران را پشت سر گذاشت. »
۹۵ درصد بهبودی بیماران
سیفیان به وضعیت و شرایط بیماران در این نقاهتگاه اشاره می‌کند و می‌گوید: «خوشبختانه بیش از ۹۵ درصد از بیمارانی که در این نقاهتگاه بستری بودند، کاملاً بهبودیافته و به خانه و بین خانواده‌هایشان برگشته‌اند. در روزهای ابتدایی، بیماران به دلیل ابتلا به این بیماری ناشناخته رعب و ترس بسیاری داشتند. مثلاً وقتی برای معاینه به بالین خانم ۶۰ ساله‌ای که به کووید ۱۹ مبتلا شده بود، رفتم، مدام گریه می‌کرد. می‌گفت: «خانم دکتر فقط به من راستش را بگویید من زنده می‌مانم یا نه؟ چند روز زنده هستم»، اما با حضور کادردرمانی که روحیه‌شان ستودنی و اقداماتی بیشتر از آنچه که وظیفه‌شان است، این حال و هوا جایش را به امید به زندگی و تلاش برای زنده ماندن داد. آنها بابرپایی برنامه‌های مفرح و مراسم مختلف، مشاوره‌های فردی یا گروهی، انجام بازی‌های فکری یا پخش موسیقی در فضای نقاهتگاه سعی کردند، به بیماران روحیه ببخشند و آرامش روانی را به آنها هدیه دهند. »
در آغوش کشیدن ایمان قلبی
مسئول نیروی انسانی نقاهتگاه ۳۲ سالش است و ۲ فرزند ۱۰ و ۶ ساله دارد. اکتیو و پرهیاهو بودن از مشخصه‌های بارز اوست. همین خصیصه‌اش هم باعث می‌شود تا اکنون به‌عنوان مدافع سلامت در خط مقدم مبارزه با این ویروس بایستد. «لیلا زمانی» در همان روزهای ابتدایی شیوع کرونا به گروه‌های جهادی پیوست و در کنار آنها برای شهروندان و بیماران ماسک می‌دوخت، اما انجام این کار هم او را راضی نمی‌کند و با دیدن فراخوان جذب نیرو برای نقاهتگاه بیماران کرونایی دست به کار می‌شود. با مشورت کردن با همسرش و حمایت و شنیدن جمله"ان شاالله خیر است" از زبان او، برای رسیدن به خواسته‌اش مصمم‌تر شده و در نهایت استخاره قرآن و عالی بودن جواب آن، مهر تأییدی می‌شود که در این راه با صلابت بیشتری قدم بگذارد. وقتی با ترس از اینکه به ویروس کرونا مبتلا شده باشی، فرزندت را در آغوش می‌گیری، احساسی است که زمانی از نزدیک آن را تجربه کرده ولی باز از این راه پا پس نکشیده است. او می‌گوید: «هرچند که این تصمیم برای خانواده‌ام، مخصوصاً مادرم خوشایند نبود و مخالفت می‌کرد، اما کم‌کم وقتی شور و علاقه من را نسبت به انجام این کار دید، او هم با من همراه شد. وقتی می‌بینی فرد بیماری، روبه‌رویت نشسته و از اینکه تو هم به این بیماری مبتلا شوی، احساس ترس و خطرخواهی کرد یا اینکه نتوانی فرزندت را در آغوش بگیری چون شاید تو مبتلا شده‌باشی و به کودکت هم بیماری را انتقال بدهی. در واقع همه ما هر روز با این ترس‌ها زندگی می‌کنیم، اما ایمان قلبی است که با این احساس ترس‌ها مقابله می‌کند. سعی می‌کنیم افکار منفی را از خودمان دور کنیم، امید داشته باشیم و به دیگران هم امید بدهیم. » زمانی معتقد است کارهای او در مقابل فعالیت‌های خیرخواهانه دیگر همکارانش قطره‌ای کوچک د رمیان دریای بیکران است. او در این‌باره می‌گوید: «اغلب افرادی که در این نقاهتگاه به‌صورت داوطلبانه و جهادی خدمت می‌کنند دانشجوی پزشکی هستند، اما برایشان فرقی نمی‌کند که در چه زمینه‌ای بخواهند کار کنند از نیروی خدماتی تا بهیاری یا پرستاری، همه این کارها را با عشق و از دل وجان انجام می‌دهند. اینجا همکاری داریم که دایی‌اش شهید شده و شما روی گوشه لباس یا دستبندش اسم شهید را می‌بینید. او با فکر و یاد این شهید به بیماران خدمت می‌کند. »
دوباره امیدها زنده می‌شوند
کمتر از ۳ ماه از فوت پدرش براثر این بیماری منحوس می‌گذرد، اما لباس رزم پوشیده و به میدان آمده است. منطق و عقلانیت را ملاک قرار داده تمام قد و با عزمی راسخ ایستاده تا هرچه در توان دارد برای بهبودی بیماران و حمایت از کادردرمانی خرج کند. رشته تحصیلی‌اش فلسفه است و هیچ ربطی به رشته‌های پزشکی ندارد، اما به قول دوستانش هرساعت از شبانه‌روز برای انجام همه‌کاری پایه است. از ضدعفونی کردن فضای نقاهتگاه تا تمیز و ضدعفونی کردن سرویس‌های بهداشتی یا جمع‌آوری لباس‌های آلوده و انتقالش به بیرون. جوان داوطلبی به نیت سپهبد شهید "حاج قاسم سلیمانی" در این مرکز لباس خدمت پوشیده و دیگری با مدرک دکترای بیوتکنولوژی، سراسیمه خودشان را از کشور ژاپن رسانده و اکنون به‌عنوان کمک‌بهیار به هموطنانش کمک کند یا دانشجوی ترم ۶ پزشکی که کارهای خدماتی این نقاهتگاه را انجام می‌دهد و هیچ‌کدام از بیماران نمی‌دانند که او پزشک است.
نظر شما